ul. Powstańców 4 | kontakt@pm16.ostroleka.edu.pl | (29) 764 40 80

KĄCIK ZDROWYCH PORAD

Drodzy Rodzice!

Zachęcamy Was do lektury zamieszczonych poniżej artykułów, które poruszają różnorodne i istotne tematy związane z opieką nad dziećmi. Znajdziecie w nich zarówno zagadnienia dotyczące wychowania i bezpieczeństwa najmłodszych, jak i praktyczne informacje dotyczące zdrowia.

Śmiech-to-zdrowie

Znaj-swoje-miejsce-w-szeregu-o-granicach-w-relacjach-dorosli-i-dzieci

inaczej-sie-nie-da-dziecko-to-torpeda-czyli-slow-kilka-o-ruchu-w-swiecie-przedszkolaka

 

Wyzwania związane z integracją dzieci z różnymi trudnościami rozwojowymi  – jak efektywnie wspierać rozwój emocjonalny i społeczny?

Integracja dzieci z różnorodnymi trudnościami rozwojowymi w środowisku przedszkolnym i szkolnym to jedno z kluczowych wyzwań współczesnej edukacji. Z roku na rok rośnie liczba dzieci z diagnozami takimi jak spektrum autyzmu, ADHD, zaburzenia lękowe czy niepełnosprawność intelektualna. Proces ich włączania do grupy rówieśniczej wymaga nie tylko dostosowania programów nauczania, ale przede wszystkim stworzenia atmosfery akceptacji, wsparcia i bezpieczeństwa – fundamentów niezbędnych do rozwoju emocjonalnego i społecznego.

Indywidualne potrzeby a system edukacji

Każde dziecko rozwija się w swoim tempie i na swój sposób, a w przypadku dzieci z trudnościami rozwojowymi te różnice są jeszcze bardziej wyraźne. Standardowe metody dydaktyczne, oparte na jednolitym programie i sztywnych wymaganiach, często nie przystają do ich rzeczywistych potrzeb. Konieczne jest indywidualizowanie procesu edukacyjnego – zarówno w zakresie treści, jak i sposobu ich przekazywania. Brak takiego podejścia może prowadzić do frustracji, obniżonego poczucia własnej wartości i izolacji społecznej dzieci.

Zróżnicowany poziom funkcjonowania – konkretne trudności

Dzieci z trudnościami rozwojowymi funkcjonują na różnych poziomach intelektualnych, emocjonalnych i społecznych. Poniżej przedstawiono najczęściej spotykane grupy zaburzeń oraz wyzwania, jakie niosą dla procesu integracji:

  • Dzieci z autyzmem (ASD) – często mają trudności z komunikacją społeczną, rozumieniem emocji innych osób oraz dostosowywaniem się do zmieniających się sytuacji. Preferują rutynę, mogą reagować stresem na nowe bodźce i mieć specyficzne zainteresowania.
  • Dzieci z ADHD – zmagają się z nadpobudliwością, impulsywnością i trudnościami w koncentracji uwagi. Często mają trudność z przestrzeganiem reguł grupowych, co bywa wyzwaniem dla nauczycieli i rówieśników.
  • Dzieci z zaburzeniami lękowymi – przejawiają wycofanie, unikanie kontaktów społecznych i dużą wrażliwość emocjonalną. Potrzebują szczególnego wsparcia i czasu na adaptację.
  • Dzieci z niepełnosprawnością intelektualną – uczą się wolniej, wymagają prostego języka, wsparcia w organizacji działań i licznych powtórzeń. Integracja społeczna może być utrudniona, ale nie niemożliwa, przy odpowiednim podejściu.
  • Dzieci z zaburzeniami sensorycznymi – mają trudności z odbieraniem i interpretacją bodźców z otoczenia, ponieważ ich układ nerwowy funkcjonuje w sposób nietypowy.

Jak skutecznie wspierać rozwój emocjonalny i społeczny?

1. Budowanie relacji i poczucia bezpieczeństwa

Dziecko powinno czuć się w przedszkolu lub szkole bezpiecznie i akceptowane. Nauczyciel pełni rolę przewodnika – poprzez codzienne rytuały, indywidualne rozmowy i konsekwentne zachowania, buduje z dzieckiem relację opartą na zaufaniu.

2. Edukacja rówieśnicza

Grupa rówieśnicza może być źródłem wsparcia lub wykluczenia. Dlatego ważne jest, by dzieci od najmłodszych lat uczyły się empatii, zrozumienia i akceptacji inności. Pomocne są zajęcia rozwijające kompetencje społeczne, odgrywanie scenek, rozmowy o emocjach i wspólne zabawy integracyjne.

3. Indywidualizacja nauczania

Elastyczne podejście do metod pracy, materiałów dydaktycznych i tempa realizacji zadań jest kluczowe. Warto stosować plany indywidualne, dostosowane do możliwości i potencjału dziecka, z naciskiem na jego mocne strony.

4. Współpraca z rodzicami i specjalistami

Rodzice są pierwszymi ekspertami od swojego dziecka, dlatego regularna komunikacja i współpraca z nimi jest nieoceniona. Istotna jest też współpraca z zespołem specjalistów – psychologiem, logopedą, terapeutą SI – w celu opracowania spójnej strategii wsparcia.

Podsumowanie

Włączanie dzieci z trudnościami rozwojowymi w życie grupy rówieśniczej to proces złożony, ale niezwykle wartościowy. Wymaga zaangażowania, wiedzy, elastyczności i empatii ze strony nauczycieli, specjalistów, rodziców i rówieśników. W zamian daje szansę na budowanie wspólnoty, w której każde dziecko – niezależnie od swoich ograniczeń – ma prawo do rozwoju, radości i poczucia przynależności.

Artykuł opracowano na podstawie publikacji:
Anna Waleriańczyk, „Wyzwania związane z integracją dzieci z trudnościami rozwojowymi”, czasopismo Wychowanie w Przedszkolu, nr 2, kwiecień 2025.

 

Standardy Ochrony Małoletnich – jak pomagają reagować na przemoc wobec dzieci?

Przemoc wobec dzieci to wciąż aktualny i powszechny problem, który dotyka młodych ludzi niezależnie od ich pochodzenia, statusu społecznego czy miejsca zamieszkania. Badania Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę pokazują, że nawet co piąte dziecko w Polsce doświadcza przemocy fizycznej, a jeszcze więcej spotyka się z przemocą emocjonalną lub zaniedbaniem. W obliczu tak niepokojących danych, kluczową rolę odgrywają Standardy Ochrony Małoletnich, których celem jest systemowe przeciwdziałanie przemocy i skuteczne reagowanie na sytuacje krzywdzenia dzieci.

Dlaczego standardy są tak ważne?

Standardy Ochrony Małoletnich to zestaw wytycznych, które każda placówka pracująca z dziećmi – przedszkole, szkoła, dom dziecka, świetlica czy organizacja pozarządowa – powinna opracować i wdrożyć. Dzięki nim możliwe jest nie tylko rozpoznawanie pierwszych sygnałów krzywdzenia, ale również szybka i odpowiedzialna reakcja.

Brak jasnych procedur zwiększa ryzyko błędów, opóźnień w interwencji i przerzucania odpowiedzialności. Standardy pomagają tego uniknąć, ponieważ:

  • jasno określają role i obowiązki pracowników,
  • wskazują konkretne kroki postępowania w sytuacji podejrzenia przemocy,
  • zapewniają spójność i skuteczność działań,
  • budują kulturę otwartości i odpowiedzialności,
  • chronią dobro dziecka na każdym etapie interwencji.

Jak podkreśla Marta Skierkowska, wiceprezeska Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę:

To nie dziecko powinno dostosowywać się do systemu, ale system musi być zaprojektowany tak, by odpowiednio reagować na potrzeby dziecka.

Co zawierają Standardy Ochrony Małoletnich?

Dobrze opracowane standardy obejmują m.in.:

  • bezpieczne zasady rekrutacji pracowników,
  • szkolenia z zakresu ochrony dzieci przed przemocą,
  • wytyczne dotyczące relacji personelu z dziećmi,
  • procedury interwencji w przypadku podejrzenia przemocy,
  • ścieżki zgłaszania niepokojących sytuacji,
  • planowanie działań naprawczych i wsparciowych.

Są to narzędzia, które zwiększają kompetencje personelu, pomagają identyfikować symptomy przemocy, a przede wszystkim – skutecznie chronią dzieci przed dalszym krzywdzeniem.

Jak rozpoznać przemoc?

Standardy uczą pracowników placówek rozpoznawania sygnałów, które mogą świadczyć o przemocy, takich jak:

  • wycofanie, lęk, nadmierne pobudzenie,
  • trudności w regulacji emocji,
  • strach przed określonymi osobami lub miejscami,
  • niepokojące zachowania ze strony opiekunów (np. ignorowanie obrażeń, agresja, nadmierna kontrola).

Wczesne rozpoznanie objawów może zapobiec eskalacji przemocy i poważnym konsekwencjom psychologicznym u dziecka.

Rozmowa z dzieckiem i rodzicami

Rozmowa z dzieckiem, które może doświadczać przemocy, wymaga wrażliwości, empatii i odpowiedniego przygotowania. Standardy pomagają personelowi zadawać pytania w sposób nieinwazyjny i wspierający, tak by dziecko poczuło się bezpiecznie. Równie ważna jest komunikacja z rodzicami – zarówno w roli sojuszników, jak i wtedy, gdy podejrzenie przemocy dotyczy jednego z opiekunów.

Jak mówi Katarzyna Poniatowska, ekspertka Fundacji:

Kluczowe jest unikanie oceniania i wzbudzania poczucia winy. Oferujemy konkretne wsparcie i pokazujemy możliwe ścieżki działania.

Interwencje i ścieżki prawne

Standardy obejmują również aspekty formalne – uczą, jak dokumentować zdarzenia, jak i kiedy informować odpowiednie służby (OPS, policję, sąd rodzinny). Równie istotne są tzw. „miękkie działania” – rozmowy dyscyplinujące, edukacja personelu, opracowywanie indywidualnych planów wsparcia.

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę rekomenduje, by każda placówka uwzględniła trzy kluczowe obszary interwencji:

  1. Krzywdzenie przez rówieśników
  2. Przemoc domowa
  3. Krzywdzenie ze strony personelu

Gdzie szukać pomocy?

Rodzice i specjaliści mogą korzystać z różnych źródeł wsparcia:

  • Ośrodki Pomocy Społecznej (OPS)
  • Poradnie psychologiczno-pedagogiczne
  • Centra Pomocy Dzieciom
  • Ośrodki interwencji kryzysowej

Standardy Ochrony Małoletnich to krok w stronę bezpiecznej przyszłości. To narzędzie, dzięki któremu każda placówka może skutecznie odpowiadać na potrzeby dzieci, chronić ich prawa i budować środowisko wolne od przemocy.

Artykuł opracowano na podstawie publikacji Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, zamieszczonej w czasopiśmie „Wychowanie w Przedszkolu”, numer 2, kwiecień 2025.

 

Owsica – Jak rozpoznać, zapobiegać i leczyć?

Owsica to jedna z najczęstszych chorób pasożytniczych przewodu pokarmowego, wywoływana przez owsiki – małe nicienie (około 1 cm długości), które występują wyłącznie u ludzi. Choroba ta dotyczy przede wszystkim dzieci, ale może wystąpić również u dorosłych. Owsica rozprzestrzenia się szybko i łatwo, szczególnie w środowiskach, gdzie ludzie mają bliski kontakt ze sobą, jak rodzina, przedszkola, szkoły.

Jak dochodzi do zakażenia owsicą?

Zakażenie owsicą następuje, gdy osoba spożywa skażone jedzenie lub włoży do ust brudne ręce, zabawki lub inne przedmioty, na których znajdują się jaja owsików. Jaja owsików dostają się do przewodu pokarmowego, gdzie wylęgają się, a następnie pasożyty wędrują do jelita grubego. W tym miejscu dojrzewają, a zapłodnione samice przemieszczają się do okolic odbytu, gdzie składają jaja.

Skóra w tej okolicy zaczyna swędzieć, co powoduje, że osoba drapie się, gromadząc jaja owsików pod paznokciami. Wystarczy, że włoży niedokładnie umyte ręce do ust, aby doszło do ponownego zakażenia. Jaja owsików mogą również przenosić się na pościel, ubrania i inne przedmioty, co zwiększa ryzyko zakażenia innych osób.

Jak pozbyć się owsików?

Cykl leczenia rozpoczyna się od przyjęcia odpowiedniego leku, np. w formie zawiesiny (dla dzieci) lub tabletek (dla dorosłych). W leczeniu powinni wziąć udział wszyscy domownicy, ponieważ owsica łatwo przenosi się w zamkniętych środowiskach. Wizyta u lekarza jest konieczna, aby potwierdzić diagnozę.

Leczenie należy powtórzyć po dwóch–trzech tygodniach, ponieważ leki działają tylko na dorosłe osobniki owsików, a nie na ich jaja. Powtórna dawka leku pozwala zniszczyć pasożyty, które wylęgły się po pierwszej kuracji.

Zalecenia:

  • Pranie pościeli i odzieży – osoba leczona nie powinna spać w tej samej pościeli przed rozpoczęciem leczenia. Jajeczka owsików mogą znajdować się na prześcieradle, co prowadzi do ponownego zakażenia.
  • Wzmożona higiena – regularne przypomnienia o myciu rąk przed posiłkami i po skorzystaniu z toalety. Ważne jest, aby unikać wkładania rąk do buzi oraz podjadania nieumytego jedzenia.
  • Informowanie – w przypadku wykrycia owsicy, należy poinformować nauczycieli, aby podjęli odpowiednie kroki. Zintensyfikowanie zabiegów higienicznych w domu i innych wspólnych przestrzeniach pomoże zapobiegać rozprzestrzenianiu się choroby.

Podsumowanie

Owsica rozprzestrzenia się szybko w grupach dzieci, dlatego przestrzeganie zasad higieny i szybka reakcja w przypadku podejrzenia zakażenia są kluczowe. Wspólne dbanie o czystość w przedszkolu, edukacja dzieci w zakresie higieny oraz leczenie wszystkich domowników to podstawowe kroki w walce z owsicą. Dzięki temu można skutecznie pozbyć się owsików i zapobiec ich ponownemu pojawieniu się w przedszkolu.

Zadbajmy o zdrowie swoje i naszych bliskich – przestrzegajmy zasad higieny!

Artykuł powstał w oparciu o wypowiedź dr Jolanty Popielskiej, specjalistki w dziedzinie pediatrii.

                                          WSZAWICA 

WSZAWICA (PEDICULOSIS)
to choroba pasożytnicza skóry głowy człowieka, wywołująca zmiany skórne. Wszawica może przydarzyć się każdemu i nie jest oznaką braku higieny!

CHARAKTERYSTYKA WSZY

  • Wesz jest szaro-białej barwy oraz ma wielkość ziarenka sezamu.

  • Żywi się ludzką krwią.

  • Żyje około miesiąca na owłosionej skórze głowy, a poza żywicielem – około dwóch dni.

  • Jaja składa na włosach, blisko skóry. Są widoczne gołym okiem jako białawe kuleczki w kształcie kropli wody, ale znacznie mniejsze. Jaja przytwierdzone są lepką wydzieliną, przez co, w przeciwieństwie do łupieżu, nie dają się łatwo zdjąć z włosa.

DROGI SZERZENIA SIĘ WSZAWICY

Bezpośrednia – styczność głowy z głową.
Pośrednia – poprzez kontakt z nakryciami głowy, szalami, pościelą, ręcznikami, grzebieniami, szczotkami oraz ozdobami do włosów.

JAK POZBYĆ SIĘ CHOROBY?

  • Przede wszystkim pokonać strach i wstyd.

  • Kupić w aptece środek usuwający wszy – jest dostępny bez recepty!

  • Zastosować preparat na włosy oraz skórę głowy – zarówno u siebie, jak i u wszystkich członków rodziny.

  • Powtórzyć terapię po tygodniu.

PROFILAKTYKA WSZAWICY

Dobre nawyki higieniczne oraz wiedza na temat wszawicy pozwalają na wczesne wykrycie obecności pasożytów i ich szybką eliminację, zanim zdążą się rozprzestrzenić. Kilka prostych zasad może uchronić Ciebie i Twoje dziecko przed wszawicą:

  • Dokonuj systematycznych przeglądów włosów dziecka (zwłaszcza okolic karku, skroni i za uszami).

  • Pamiętaj o codziennym wyczesywaniu włosów.

  • Podczas zabawy z innymi dziećmi, treningów czy zajęć grupowych upinaj lub związuj włosy dziecka.

  • Przypominaj dzieciom o przestrzeganiu zasad higieny osobistej.

  • Uczulaj dzieci, aby nie wymieniały się z rówieśnikami rzeczami osobistymi (np. szczotką, grzebieniem, czapką).

OBJAWY WSZAWICY

  • Obecność pasożytów i jaj.

  • Uporczywy świąd skóry głowy (dominujący objaw).

  • Zmiany skórne na skutek drapania po ukłuciu skóry i wprowadzeniu toksyn.

  • Odczyny alergiczne u osób wrażliwych.

  • W zaniedbanych przypadkach:

    • Kołtun – kłąb zlepionych włosów.

    • Wyprysk wszawicy – stan zapalny skóry na karku.

Rozprzestrzenianiu się wszawicy sprzyjają duże skupiska ludzi (zwłaszcza dzieci), np. szkoły, przedszkola, internaty, domy dziecka, placówki zbiorowego wypoczynku wakacyjnego, zatłoczone środki transportu publicznego. Najbardziej narażone są dzieci w wieku szkolnym i przedszkolnym.
Po rozpoznaniu wszawicy należy przebadać otoczenie osoby zarażonej! Zabieg zwalczający wszawicę powinny przeprowadzić jednocześnie wszystkie osoby z najbliższego otoczenia.

Artykuł powstał w oparciu o ulotkę PZH – Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego.